Kazimierz Szuman, urodzony 5 maja 1826 roku we Władysławowie (wówczas powiat Czarnków, obecnie Huta), zmarł 28 stycznia 1894 roku w Poznaniu. Był on znaczącą postacią w polskim ruchu społecznym oraz prawnikiem, którego życie było pełne zaangażowania na rzecz lokalnej społeczności.
Pochodził z rodziny o prawniczych tradycjach, jako syn adwokata i ziemianina Maurycego Szumana oraz Henryki z domu Hoyer. Miał starszego brata Henryka. Kształcenie rozpoczął w gimnazjum w Lesznie, a następnie studiował prawo na Uniwersytecie Wrocławskim. Już w tym okresie związał się z ideami patriotycznymi, biorąc udział w walkach powstańczych, które miały miejsce w Wielkopolsce w 1848 roku.
Po ukończeniu studiów pracował jako sędzia w Rogoźnie do 1859 roku, a następnie rozpoczął praktykę adwokacką we Wrześni i Szamotułach. W 1872 roku osiedlił się w Poznaniu, gdzie jego aktywność zawodowa i społeczna zyskała na intensywności.
Kazimierz Szuman angażował się w działalność naukową i społeczną, będąc członkiem Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk od 1858 roku, a także działaczem i prezesem Towarzystwa Pomocy Naukowej. W 1872 roku, w partnerstwie z bratem Henrykiem, założył Bank Włościański w Poznaniu, co było istotnym krokiem w rozwoju lokalnej gospodarki.
W życiu publicznym Szuman nie unikał kontrowersji. Oskarżył hrabiego Edwarda Raczyńskiego o nieprawidłowości oraz malwersacje przy budowie Złotej Kaplicy, znajdującej się w Katedrze Poznańskiej. Te oskarżenia miały tragiczne konsekwencje, prowadząc do samobójstwa hrabiego.
Kazimierz Szuman był żonaty z Izabelą Thiel, z którą miał dwie córki: Izabelę, po mężu Rakowicz, oraz Helenę, która wyszła za lekarza Tomasza Drobnika, oraz syna Jana. Jego życie i działalność na trwałe wpisały się w karty historii miejscowości oraz regionu.
Oceń: Kazimierz Szuman